Ο φτωχός Νεφέρ [Φαραωνικό παραμύθι]

Έψαξα, έψαξα στον υπολογιστή μου, αλλά παραμύθι της Αρχαίας Αιγύπτου δεν βρήκα. Ούτε η κυρία Δημητρίου ήξερε κάποιο, ούτε βέβαια η μητέρα που δεν είχε πάει σχολείο στην Αίγυπτο. Το ίδιο έπαθαν και τα άλλα παιδιά ,που κοίταζαν λυπημένα τον δάσκαλο. Μόνο ο Περικλής είπε πως ήξερε ένα, αλλά δεν είχε διάθεση να το διηγηθεί!!!!!!!!!

- Γράψε το, αγόρι μου, είπε ο δάσκαλος και θα το διαβάσω εγώ.
- Δεν έχω χρόνο, ήταν η αγενέστατη απάντηση του κακομαθημένου αυτού παιδιού.

Ο δάσκαλος έκανε ένα μορφασμό απογοήτευσης, αλλά και πάλι δεν μάλωσε το παιδί.
- Η εργασία αυτή πρέπει να γίνεται όχι καταναγκαστικά, αλλά γιατί σας αρέσει. Αφού όμως δεν βρήκατε παραμύθι της Αρχαίας Αιγύπτου θα σας διηγηθώ εγώ ένα. Λέγεται «Ο φτωχός Νεφέρ». Και μάλιστα θα πάμε να καθίσουμε στο χορτάρι της αυλής για να σας το διηγηθώ !!!!!! Κάναμε μεγάλες χαρές όλοι. Μόνο ο Περικλής στραβομουτσούνιασε γιατί θα τσαλάκωνε το ακριβό παντελόνι του. Τρέξαμε, λοιπόν, στην αυλή και καθίσαμε κι εμείς κι ο δάσκαλος στα χόρτα. Μας είπε πως το παραμύθι αυτό «Ο φτωχός Νεφέρ» χρονολογείται τον 13ο αιώνα π.Χ.
Ο Περικλής παρακολουθούσε όρθιος στο τέλος. Δεν έφευγε όμως. Είχε την περιέργεια ν΄ακούσει.
Το παραμύθι άρχισε:

Μια φορά κι ένα καιρό ζούσε ένας φτωχός καλός άνθρωπος, ο Νεφέρ. Συνήθιζε να πηγαίνει στο κυνήγι, που του άρεσε πολύ. Σκαρφαλωμένος στις χουρμαδιές περίμενε να πλησιάσει κάποιο ζώο στη λίμνη να πιει νερό για να το σκοτώσει με τα βέλη του. Ζέβρες και γαζέλες έρχονταν πρωί-πρωί να ξεδιψάσουν. Και πραγματικά χτυπά με τα βέλη του μια γαζέλα και την σκοτώνει. Πριν προφτάσει όμως να κατέβει από το δέντρο, κάποιος κρυμμένος σε ένα θάμνο, αρπάζει τη σκοτωμένη γαζέλα και εξαφανίζεται .
«Θα είναι πιο πεινασμένος από μένα», σκέφτηκε ο καλός άνθρωπος και γύρισε στην καλύβα του με άδεια χέρια. Τα παιδιά του έκλαιγαν και η γυναίκα του τον κοίταζε γεμάτη απορία.
Τη δεύτερη φορά που ξαναπήγε στο κυνήγι στο ίδιο μέρος χτύπησε μια αντιλόπη.
«Αυτή κάνει πολύ ωραίο φαγητό» σκέφτηκε, αλλά ώσπου να κατέβει και πάλι ο άγνωστος τού άρπαξε το θήραμα.
«Αυτό δεν θα ξαναγίνει» συλλογίστηκε ο άνθρωπος. Μόλις ανέβηκε στο δέντρο έριξε κάτω ένα μακρύ σχοινί που έφτανε ως το έδαφος και μέσα στην πυκνή βλάστηση δεν φαινόταν. Ήρθαν και πάλι τα ζώα να πιουν νερό και ο κυνηγός μας χτύπησε ένα ζώο που το λένε γκνους. Και πριν προλάβει ο κλέφτης να το αρπάξει, ο κυνηγός μας έπιασε το σχοινί, κατρακύλησε στο έδαφος και άρπαξε τον κλέφτη από το λαιμό. Ήταν ένα νέο παιδί και στο κατάμαυρο πρόσωπό του τα μάτια του γυάλιζαν λευκά και τρομαγμένα.
- Μη με σκοτώσεις! Μη με σκοτώσεις!
- Κάθε μέρα μού κλέβεις κι ένα ζώο. Δεν το κάνεις γιατί πεινάς. Γιατί το κάνεις; Ρωτούσε ο κυνηγός κρατώντας τον κλέφτη από το λαιμό. Έχω παιδιά και γυναίκα και μένουν νηστικοί.
- Μη με σκοτώσεις! Επαναλάμβανε ο κλέφτης κι έτρεμε.
- Δεν σε σκοτώνω. Τώρα που έχω ζώο, έλα να φας κι εσύ στην καλύβα μου μαζί με τα δικά μου παιδιά .
Ο κλέφτης δεν πίστευε στ’ αυτιά του.
- Εκεί θα με σκοτώσεις; Ξαναρωτά, καθώς ο Νεφέρ τον κρατούσε σφιχτά.
- Ούτε εδώ, ούτε εκεί. Θα φάμε το ζώο όλοι μαζί.
Έτσι κι έγινε. Πήγαν στην καλύβα, έψησαν το γκνους και κάθισαν γύρω – γύρω να φάνε. Ο νεαρός κλέφτης από την κατάπληξή του γι’ αυτή τη συμπεριφορά, δεν μπορούσε να βάλει μπουκιά στο στόμα του.
- Καλύτερα να με χτυπούσες, έλεγε και ξανάλεγε στον καλό κυνηγό. Η καλοσύνη σου με σκοτώνει.
- Έτσι είμαι εγώ, δεν αλλάζω, απάντησε ο Νεφέρ. Όποτε πεινάς να έρχεσαι στη καλύβα μας. Αν έχουμε φαγητό, θα τρως κι εσύ. Είμαστε οι άνθρωποι σαν τα δέντρα. Το ένα βγάζει αγκάθια και το άλλο καρπούς. Μάθε να βγάζεις καρπούς για να σε αγαπούν και τα καλά πνεύματα του δάσους.
Από τότε ο νεαρός έπαψε πια να κλέβει. Ο Νεφέρ τού έμαθε να κυνηγά και να σημαδεύει τα ζώα. Και μια μέρα ήρθε φορτωμένος ένα ελάφι. Γελούσε και τα λευκά του δόντια έλαμπαν.
-Σ ήμερα θα φάμε με δικό μου κυνήγι, είπε και γέλασαν όλοι.
Έτσι δέθηκε μια φιλία που κράτησε παντοτινά.

Χειροκροτήσαμε τον δάσκαλο με την καρδιά μας. Είπε πως θα γράψει το παραμύθι και όλα τα χαρτιά θα τα δώσει να τα κρατά ο Περικλής!!!!!!!!!!!! Πανέξυπνος αυτός ο δάσκαλος. Για την επόμενη εβδομάδα μάς είπε να ψάξουμε να βρούμε στοιχεία για έναν σπουδαίο Φαραώ τον Ψαμμίτιχο.
Ο ένας κοίταζε τον άλλο αμήχανα γιατί πρώτη φορά ακούγαμε αυτό τον Φαραώ.
-Θυμίζει γάτα το όνομά του, είπε το πειραχτήρι της τάξης κι όλα τα αγόρια νιαούρισαν!
Ο δάσκαλος δεν θύμωσε. Γέλασε κιόλας. Μας άρεσε κι ο τρόπος που μας προκαλούσε στην έρευνα.
Φτάνω σπίτι και χώνομαι στην αγκαλιά της κυρίας Δημητρίου.
-Μήπως γνωρίζετε τον Φαραώ Ψαμμίτιχο; την ρωτώ.
-Και βέβαια τον γνωρίζω Νάντα μου. Χάρη σ΄αυτόν βρεθήκαμε τόσοι Έλληνες στην Αίγυπτο.
Χοροπήδησα ενθουσιασμένη. Αυτό δεν το φανταζόμουν. Την αγκαλιάζω και την φιλώ σαν να είναι γιαγιά μου. Μου υπαγορεύει και κρατώ σημειώσεις...

Συνεχίζεται...

Ιδέες για τα παιδιά :

1. Ζωγραφίστε τον Νεφέρ πάνω σε μια χουρμαδιά.
2. Κατασκευάστε με χαρτί μια χουρμαδιά.
3. Γράψτε μια δική σας ιστορία για τον Νεφέρ .

Το σχέδιο είναι του Σάββα Λαμπούδη.

Στέλνετε τα έργα σας στη γνωστή διεύθυνση:

Ελληνική Εταιρεία Μελέτης Αρχαίας Αιγύπτου.
Θεμιστοκλέους 69, Νέο Ψυχικό, 154.51.