Σινούχε R1-R14

[R1] 

[R2]   

[R3]  

[R4] 

[R5] 

[R6] 

[R7]  

[R8] 

[R9] 

[R10] 

[R11] 

[R12] 

[R13] 

[R14] 

 

 

Μεταγραφή:

[R1] iry-pa.t HAty-a sAb aD-mr DAtt  ity m tAw %Tty.w

[R2] rx-nstw mAa mry=f Smsw %A-nhA.t Dd=f  ink Smsw  

[R3] Sms nb=f bAk n ip.t nsw ir.t-pa(.t) wr.t Hs.wt  

[R4] Hm.t-nswt  %n-wsrt m $nm-sw.t sA.t-nswt  Imn-m-HAt

[R5] m QA-nfr.w Nfr.w nb.t imAx Hat-sp 30 Abd 3 Ax.t sw 7  

[R6] ar nTr r Ax.t=f nswt-bity %Htp-ib-ra

[R7] sHr=f r pt Xnm m itn Ha-nTr  

[R8] Abx m ir sw iw Xnw m sgr  

[R9] ibw m gmw rwty  wrty xtmw

[R10] Snyt m tp Hr mAst pat  

[R11] m-im=w ist rf sb.n Hm=f mSa

[R12] r tA *mHiw sA=f iAw

[R13] m Hry iry nTr nfr sn-wsrt ti sw hAb

[R14] r Hwt xAswt r sqr imy=w *Hnw 

 

Μετάφραση

[R1] Ο ευγενής, κόμης και κυβερνήτης των περιοχών, που ανήκουν στον βασιλιά, στις χώρες των Ασιατών,

[R2] ο πραγματικός και αγαπημένος σύντροφος του Βασιλιά, ο ακόλουθος1 Σινούχε2 λέει3: «Ήμουν ένας ακόλουθος

[R3] που συνόδεψε τον Κύριό του, ένας υπηρέτης στο βασιλικό χαρέμι4 και της πριγκίπισσας, της πολύμνηστης

[R4] συζύγου του Σενούσρετ στη Χενεμσούτ, της κόρης του Αμενεμχάτ

[R5] στην Κανέφρου, Νέφρου5, της κατόχου σεβαστής (κοινωνικής θέσης).

Τριακοστό έτος, τρίτος μήνας της εποχής της πλημμύρας, έβδομη ημέρα6.

[R6] Ο θεός ανέβηκε στον ορίζοντά του7. Ο βασιλιάς της Άνω και Κάτω Αιγύπτου, Σεχέτεπ-Ιμπ-Ρα8,

[R7] πέταξε στους ουρανούς κι ενώθηκε με τον ηλιακό δίσκο˙ η ένωση

[R8] του θείου σώματος με τον δημιουργό του. Στη βασιλική κατοικία έπεσε σιγή.

[R9] Οι καρδιές βάραιναν. Οι Μεγάλες Πύλες

[R10] σφραγίσθηκαν. Οι αυλικοί ήταν με το κεφάλι στα γόνατα9. Οι άνθρωποι ήταν

[R11] λυπημένοι. Τώρα, η Μεγαλειότητά του είχε στείλει (μία μονάδα) στρατού

[R12] στη χώρα της Τεχενού, με τον μεγαλύτερο γιο του,

[R13] τον καλό θεό Σενούσρετ, ως διοικητή της10. Αυτός είχε σταλεί

[R14] για να επιτεθεί στα ξένα εδάφη και να τιμωρήσει αυτούς που ζούσανε στην Τεχενού.

 

Σχόλια για τους στίχους R1-R14

 ακόλουθος  Οι πρώτοι δύο τίτλοι στη σύντομη αυτή παρουσίαση του ρόλου του Σινούχε στην αυλή του Φαραώ (δηλαδή «ευγενής» και «κόμης») ήταν στερεοτυπικοί και μάλλον συσχετίζονταν με το κοινωνικό status quo παρά με τα πραγματικά καθήκοντα του Σινούχε μες στο Παλάτι. Ο τίτλος «κυβερνήτης των ασιατικών περιοχών» ήταν τιμητικός ή/και κυριολεκτικός. Η κυριολεκτική ερμηνεία αυτού του τίτλου θα μπορούσε να είναι λογικό επακόλουθο της περιπέτειας και της ανάδειξης του Σινούχε σε ήρωα στη Μέση Ανατολή, γεγονός που σημαίνει ότι οι τίτλοι που αναφέρονται εδώ είχαν δοθεί στο Σινούχε μετά το πέρας της περιπέτειας του, που περιγράφεται στο κείμενο που ακολουθεί. Οι δύο τελευταίοι τίτλοι (δηλαδή «σύντροφος του Βασιλιά» και «ακόλουθος») πιθανόν αντικατοπτρίζουν την ειδική σχέση του Σινούχε με τον Φαραώ, αλλά δε γνωρίζουμε αν προυπέθεταν και κάποια ειδικά καθήκοντα.

Ενδιαφέρουσα είναι η ομοιότητα του τίτλου «σύντροφος του Βασιλιά» με τον τίτλο «εταίρος», που απαντάται κατά την ελληνιστική περίοδο και τον οποίον έφεραν μέλη του στενού κύκλου του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των άλλων βασιλέων της περιόδου αυτής.

 

Σινούχε Το όνομα του πρωταγωνιστή αυτής της ιστορίας σημαίνει: «γιος της συκομορέας». Η συκομορέα αποτελούσε σύμβολο της θεάς Αθώρ. Η επιλογή αυτού του ονόματος ίσως να συσχετιζόταν με τη στενή επαφή του Σινούχε με τα γυναικεία μέλη της βασιλικής οικογένειας, η οποία και θα παίξει σημαντικό ρόλο στο τελευταίο κομμάτι της ιστορίας.

 

λέει Την ιστορία διηγείται ο ίδιος ο Σινούχε σε πρώτο πρόσωπο. Η σύντομη αυτή εισαγωγή, με τους τίτλους του Σινούχε, μιμείται το στυλ και τη μορφή μη λογοτεχνικών κειμένων, όπως, για παράδειγμα, επίσημων αναφορών που έκαναν οι αιγύπτιοι αξιωματούχοι, όταν επέστρεφαν από μια αποστολή, ή βιογραφικών κειμένων που αναγράφονταν στις ταφικές στήλες. Η μίμηση αυτού του ύφους γραφής ίσως να είχε ως στόχο να παρουσιάσει το διήγημα ως μια αληθινή ιστορία.     

 

χαρέμι Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, επί τη βάση φιλολογικών και αρχαιολογικών πηγών, ότι το αιγυπτιακό παλάτι, καθ’ όλη τη διάρκεια της φαραωνικής ιστορίας, περιλάμβανε και χαρέμι. Ο θεσμός αυτός έμοιαζε ως έναν βαθμό με τον οθωμανικό θεσμό στο ότι το αιγυπτιακό χαρέμι απαρτιζόταν από τις, νόμιμες και μη, γυναίκες του Φαραώ, με επικεφαλής την αναγνωρισμένη βασίλισσα, και στόχευε βασικά στη διασκέδαση του Φαραώ. Σε αντίθεση, όμως, με την ίσως αποκλειστική και στερεοτυπική συσχέτιση του θεσμού με τη σεξουαλική ψυχαγωγία του βασιλιά (για να προλάβουμε τον άμεσο συνειρμό του σύγχρονου αναγνώστη), το αιγυπτιακό χαρέμι έπαιζε ρόλο και στην πολιτική ζωή του παλατιού. Έτσι, για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι μερικές από τις γυναίκες που απάρτιζαν το χαρέμι ήταν ξένες πριγκίπισσες, των οποίων η σύζευξη με το Φαραώ ήταν αποτέλεσμα πολιτικών συνεννοήσεων παρά αισθηματικού ενδιαφέροντος. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η συμμετοχή μελών του χαρεμιού σε συνομωσίες με πολιτικό κόστος, όπως αυτή που διηγείται, για παράδειγμα, το λογοτεχνικό κείμενο της Διδαχής του Αμενεμχάτ (Instruction of Amenemhat).

 

Νέφρου Ο Σενούσρετ που αναφέρεται εδώ (το όνομα του οποίου ενδεχομένως σήμαινε «άνδρας της εξουσίας») ήταν ο πρώτος Φαραώ με αυτό το όνομα και ο δεύτερος βασιλιάς της δωδέκατης δυναστείας του Μεσαίου Βασιλείου (μεταξύ 1956 και 1911 π.Χ.). Ο Σενούσρετ Α΄ ήταν γνωστός πρωτίστως ως ικανός στρατηγός, που επέκτεινε τα νότια σύνορα της Αιγύπτου, κατακτώντας την Κάτω Νουβία, και χτίζοντας σε στρατηγικά σημεία στις όχθες του Νείλου φρούρια με αποστολή την περιφρούρηση των συνόρων της Αιγύπτου. Επίσης, ξέρουμε για τον Σενούσρετ ότι ανέλαβε την κατασκευή και ανακατασκευή διάφορων σημαντικών μνημείων που σώζονται μέχρι σήμερα, όπως του ναού του Μόντου στο Αρμάντ (20 περίπου χλμ. νοτίως του Λούξορ) και του παλιότερου οβελίσκου που έχουμε ανακαλύψει μέχρι τώρα και που βρίσκεται στην περιοχή ελ-Ματαρίγια, έξω από το Κάιρο.    

Η γυναίκα του, Νέφρου (το όνομα της οποίας μάλλον σήμαινε «τρεις φορές όμορφη»), ήταν η κόρη του Αμενεμχάτ Α΄ (το όνομα του οποίου πιθανώς σήμαινε «ο Άμον είναι επικεφαλής»), που βασίλεψε πριν τον Σενούσρετ Α΄, γύρω στα 1985 με 1956 π.Χ.

«Χενεμσούτ» και «Κανέφρου» ήταν τα ονόματα των οικισμών που σχηματίσθηκαν γύρω από τις πυραμίδες των δύο Φαραώ στο ελ-Λίστ, 50 περίπου χλμ. νοτίως του Καΐρου.

 

ημέρα Αυτή ήταν η τυπική μορφή ημερομηνίας που συναντάμε στα περισσότερα κείμενα της αρχαίας αιγυπτιακής λογοτεχνίας και περιλάμβανε τα εξής μέρη: (α) αριθμητική αναφορά στο έτος της βασιλείας του συγκεκριμένου Φαραώ, (β) αριθμητική αναφορά στον μήνα, που συσχετιζόταν με μία από τις τρεις εποχές του χρόνου: «την εποχή των πλημμυρών» (δηλαδή Ιούνιο με Σεπτέμβριο), «την εποχή των καλλιεργειών» (δηλαδή Σεπτέμβριο με Φεβρουάριο) και «την εποχή του θέρους» (δηλαδή Φεβρουάριο με Μάιο) και (γ) αριθμητική αναφορά στην ημέρα.

Η δοθείσα ημερομηνία εδώ πιθανόν ταυτίζεται με το 1908 π.Χ.

 

ορίζοντά του Εδώ ξεκινάει μια συναισθηματικά φορτισμένη περιγραφή του θανάτου του θεοποιημένου Φαραώ Αμενεμχάτ Α΄ και των επακόλουθων αντιδράσεων του αιγυπτιακού Παλατιού. Ο συμβολισμός του βασιλιά ως το γεράκι του Ώρου (θεού-προστάτη της αιγυπτιακής βασιλικής εξουσίας), που όταν πεθαίνει, πετάει μακριά από τη γη, ήταν σύμφωνος με τις καθιερωμένες βασιλικές και ταφικές παραδόσεις της εποχής. Έτσι, για παράδειγμα, η ίδια εικόνα περιγράφεται στα «Κείμενα των Πυραμίδων» (Pyramid Texts), μια εκτενής συλλογή από μαγικά ξόρκια και θρησκευτικά κείμενα, μέρος των οποίων (ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Παλαιού Βασιλείου) αναγράφονταν στους εσωτερικούς τοίχους των βασιλικών πυραμίδων. 

 

Σεχέτεπ-Ιμπ-Ρα «Σεχέτεπ-Ιμπ-Ρα» ήταν το πρώτο όνομα του Αμενεμχάτ Α΄και πιθανώς σήμαινε «αυτός που κατευνάζει την καρδιά του Ρα».

Ο στερεοτυπικός τίτλος «Βασιλιάς της Άνω και Κάτω Αιγύπτου» αναφέρονταν στην ιστορική ένωση των δύο μεγάλων περιοχών της Αρχαίας Αιγύπτου: την Άνω ή Νότια Αίγυπτο (που ξεκινούσε από την πρωτεύουσα, Μέμφιδα, και εκτείνονταν μέχρι το νοτιότερο σύνορο με την Νουβία) και την Κάτω ή Βόρεια Αίγυπτο (που ξεκινούσε από την Μέμφιδα και εκτείνονταν μέχρι την ακτή της Μεσογείου). Η ενοποιημένη εξουσία των δύο αυτών περιοχών αποτελούσε χαρακτηριστικό των κυρίων περιόδων της φαραωνικής Ιστορίας, δηλαδή του Παλαιού Βασιλείου, του Μεσαίου Βασιλείου και του Νέου Βασιλείου.    

 

γόνατα Η ιδιωματική φράση «με τα γόνατα στο κεφάλι» (μια εικόνα που συχνά απεικονιζόταν σε ταφικές σκηνές) συμβόλιζε το πένθος, αναφερόμενη σε στάση του σώματος που συνήθως παίρνει στεναχωρημένος άνθρωπος.

 

διοικητή της Οι Τεχενού ήταν φυλή που κατοικούσε σε απροσδιόριστο κομμάτι της σύγχρονης Λιβύης ή της αιγυπτιακής δυτικής ερήμου. Δεν γνωρίζουμε ποια ήταν ακριβώς η αφορμή και ο στόχος αυτής της επιθετικής στρατιωτικής αποστολής στα εδάφη των Τεχενού. Το επίθετο «καλός θεός» ήταν συνηθισμένο για έναν εν ενεργεία Φαραώ. Εδώ λοιπόν έχουμε ένα είδος προοικονομίας, αφού και η χρήση αυτού του επιθέτου σε αυτό το σημείο προοικονομεί την ανάδειξη του πρίγκιπα Σενούσρετ σε νέο βασιλιά της Αιγύπτου.

  • 1. Οι πρώτοι δύο τίτλοι στη σύντομη αυτή παρουσίαση του ρόλου του Σινούχε στην αυλή του Φαραώ (δηλαδή «ευγενής» και «κόμης») ήταν στερεοτυπικοί και μάλλον συσχετίζονταν με το κοινωνικό status quo παρά με τα πραγματικά καθήκοντα του Σινούχε μες στο Παλάτι. Ο τίτλος «κυβερνήτης των ασιατικών περιοχών» ήταν τιμητικός ή/και κυριολεκτικός. Η κυριολεκτική ερμηνεία αυτού του τίτλου θα μπορούσε να είναι λογικό επακόλουθο της περιπέτειας και της ανάδειξης του Σινούχε σε ήρωα στη Μέση Ανατολή, γεγονός που σημαίνει ότι οι τίτλοι που αναφέρονται εδώ είχαν δοθεί στο Σινούχε μετά το πέρας της περιπέτειας του, που περιγράφεται στο κείμενο που ακολουθεί. Οι δύο τελευταίοι τίτλοι (δηλαδή «σύντροφος του Βασιλιά» και «ακόλουθος») πιθανόν αντικατοπτρίζουν την ειδική σχέση του Σινούχε με τον Φαραώ, αλλά δε γνωρίζουμε αν προυπέθεταν και κάποια ειδικά καθήκοντα. Ενδιαφέρουσα είναι η ομοιότητα του τίτλου «σύντροφος του Βασιλιά» με τον τίτλο «εταίρος», που απαντάται κατά την ελληνιστική περίοδο και τον οποίον έφεραν μέλη του στενού κύκλου του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των άλλων βασιλέων της περιόδου αυτής.
  • 2. Το όνομα του πρωταγωνιστή αυτής της ιστορίας σημαίνει: «γιος της συκομορέας». Η συκομορέα αποτελούσε σύμβολο της θεάς Αθώρ. Η επιλογή αυτού του ονόματος ίσως να συσχετιζόταν με τη στενή επαφή του Σινούχε με τα γυναικεία μέλη της βασιλικής οικογένειας, η οποία και θα παίξει σημαντικό ρόλο στο τελευταίο κομμάτι της ιστορίας.
  • 3. Την ιστορία διηγείται ο ίδιος ο Σινούχε σε πρώτο πρόσωπο. Η σύντομη αυτή εισαγωγή, με τους τίτλους του Σινούχε, μιμείται το στυλ και τη μορφή μη λογοτεχνικών κειμένων, όπως, για παράδειγμα, επίσημων αναφορών που έκαναν οι αιγύπτιοι αξιωματούχοι, όταν επέστρεφαν από μια αποστολή, ή βιογραφικών κειμένων που αναγράφονταν στις ταφικές στήλες. Η μίμηση αυτού του ύφους γραφής ίσως να είχε ως στόχο να παρουσιάσει το διήγημα ως μια αληθινή ιστορία.
  • 4. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο, επί τη βάση φιλολογικών και αρχαιολογικών πηγών, ότι το αιγυπτιακό παλάτι, καθ’ όλη τη διάρκεια της φαραωνικής ιστορίας, περιλάμβανε και χαρέμι. Ο θεσμός αυτός έμοιαζε ως έναν βαθμό με τον οθωμανικό θεσμό στο ότι το αιγυπτιακό χαρέμι απαρτιζόταν από τις, νόμιμες και μη, γυναίκες του Φαραώ, με επικεφαλής την αναγνωρισμένη βασίλισσα, και στόχευε βασικά στη διασκέδαση του Φαραώ. Σε αντίθεση, όμως, με την ίσως αποκλειστική και στερεοτυπική συσχέτιση του θεσμού με τη σεξουαλική ψυχαγωγία του βασιλιά (για να προλάβουμε τον άμεσο συνειρμό του σύγχρονου αναγνώστη), το αιγυπτιακό χαρέμι έπαιζε ρόλο και στην πολιτική ζωή του παλατιού. Έτσι, για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι μερικές από τις γυναίκες που απάρτιζαν το χαρέμι ήταν ξένες πριγκίπισσες, των οποίων η σύζευξη με το Φαραώ ήταν αποτέλεσμα πολιτικών συνεννοήσεων παρά αισθηματικού ενδιαφέροντος. Ένα άλλο παράδειγμα είναι η συμμετοχή μελών του χαρεμιού σε συνομωσίες με πολιτικό κόστος, όπως αυτή που διηγείται, για παράδειγμα, το λογοτεχνικό κείμενο της Διδαχής του Αμενεμχάτ (Instruction of Amenemhat).
  • 5. Ο Σενούσρετ που αναφέρεται εδώ (το όνομα του οποίου ενδεχομένως σήμαινε «άνδρας της εξουσίας») ήταν ο πρώτος Φαραώ με αυτό το όνομα και ο δεύτερος βασιλιάς της δωδέκατης δυναστείας του Μεσαίου Βασιλείου (μεταξύ 1956 και 1911 π.Χ.). Ο Σενούσρετ Α΄ ήταν γνωστός πρωτίστως ως ικανός στρατηγός, που επέκτεινε τα νότια σύνορα της Αιγύπτου, κατακτώντας την Κάτω Νουβία, και χτίζοντας σε στρατηγικά σημεία στις όχθες του Νείλου φρούρια με αποστολή την περιφρούρηση των συνόρων της Αιγύπτου. Επίσης, ξέρουμε για τον Σενούσρετ ότι ανέλαβε την κατασκευή και ανακατασκευή διάφορων σημαντικών μνημείων που σώζονται μέχρι σήμερα, όπως του ναού του Μόντου στο Αρμάντ (20 περίπου χλμ. νοτίως του Λούξορ) και του παλιότερου οβελίσκου που έχουμε ανακαλύψει μέχρι τώρα και που βρίσκεται στην περιοχή ελ-Ματαρίγια, έξω από το Κάιρο. Η γυναίκα του, Νέφρου (το όνομα της οποίας μάλλον σήμαινε «τρεις φορές όμορφη»), ήταν η κόρη του Αμενεμχάτ Α΄ (το όνομα του οποίου πιθανώς σήμαινε «ο Άμον είναι επικεφαλής»), που βασίλεψε πριν τον Σενούσρετ Α΄, γύρω στα 1985 με 1956 π.Χ. «Χενεμσούτ» και «Κανέφρου» ήταν τα ονόματα των οικισμών που σχηματίσθηκαν γύρω από τις πυραμίδες των δύο Φαραώ στο ελ-Λίστ, 50 περίπου χλμ. νοτίως του Καΐρου.
  • 6. Αυτή ήταν η τυπική μορφή ημερομηνίας που συναντάμε στα περισσότερα κείμενα της αρχαίας αιγυπτιακής λογοτεχνίας και περιλάμβανε τα εξής μέρη: (α) αριθμητική αναφορά στο έτος της βασιλείας του συγκεκριμένου Φαραώ, (β) αριθμητική αναφορά στον μήνα, που συσχετιζόταν με μία από τις τρεις εποχές του χρόνου: «την εποχή των πλημμυρών» (δηλαδή Ιούνιο με Σεπτέμβριο), «την εποχή των καλλιεργειών» (δηλαδή Σεπτέμβριο με Φεβρουάριο) και «την εποχή του θέρους» (δηλαδή Φεβρουάριο με Μάιο) και (γ) αριθμητική αναφορά στην ημέρα. Η δοθείσα ημερομηνία εδώ πιθανόν ταυτίζεται με το 1908 π.Χ.
  • 7. Εδώ ξεκινάει μια συναισθηματικά φορτισμένη περιγραφή του θανάτου του θεοποιημένου Φαραώ Αμενεμχάτ Α΄ και των επακόλουθων αντιδράσεων του αιγυπτιακού Παλατιού. Ο συμβολισμός του βασιλιά ως το γεράκι του Ώρου (θεού-προστάτη της αιγυπτιακής βασιλικής εξουσίας), που όταν πεθαίνει, πετάει μακριά από τη γη, ήταν σύμφωνος με τις καθιερωμένες βασιλικές και ταφικές παραδόσεις της εποχής. Έτσι, για παράδειγμα, η ίδια εικόνα περιγράφεται στα «Κείμενα των Πυραμίδων» (Pyramid Texts), μια εκτενής συλλογή από μαγικά ξόρκια και θρησκευτικά κείμενα, μέρος των οποίων (ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια του Παλαιού Βασιλείου) αναγράφονταν στους εσωτερικούς τοίχους των βασιλικών πυραμίδων.
  • 8. «Σεχέτεπ-Ιμπ-Ρα» ήταν το πρώτο όνομα του Αμενεμχάτ Α΄και πιθανώς σήμαινε «αυτός που κατευνάζει την καρδιά του Ρα». Ο στερεοτυπικός τίτλος «Βασιλιάς της Άνω και Κάτω Αιγύπτου» αναφέρονταν στην ιστορική ένωση των δύο μεγάλων περιοχών της Αρχαίας Αιγύπτου: την Άνω ή Νότια Αίγυπτο (που ξεκινούσε από την πρωτεύουσα, Μέμφιδα, και εκτείνονταν μέχρι το νοτιότερο σύνορο με την Νουβία) και την Κάτω ή Βόρεια Αίγυπτο (που ξεκινούσε από την Μέμφιδα και εκτείνονταν μέχρι την ακτή της Μεσογείου). Η ενοποιημένη εξουσία των δύο αυτών περιοχών αποτελούσε χαρακτηριστικό των κυρίων περιόδων της φαραωνικής Ιστορίας, δηλαδή του Παλαιού Βασιλείου, του Μεσαίου Βασιλείου και του Νέου Βασιλείου.
  • 9. Η ιδιωματική φράση «με τα γόνατα στο κεφάλι» (μια εικόνα που συχνά απεικονιζόταν σε ταφικές σκηνές) συμβόλιζε το πένθος, αναφερόμενη σε στάση του σώματος που συνήθως παίρνει στεναχωρημένος άνθρωπος.
  • 10. Οι Τεχενού ήταν φυλή που κατοικούσε σε απροσδιόριστο κομμάτι της σύγχρονης Λιβύης ή της αιγυπτιακής δυτικής ερήμου. Δεν γνωρίζουμε ποια ήταν ακριβώς η αφορμή και ο στόχος αυτής της επιθετικής στρατιωτικής αποστολής στα εδάφη των Τεχενού. Το επίθετο «καλός θεός» ήταν συνηθισμένο για έναν εν ενεργεία Φαραώ. Εδώ λοιπόν έχουμε ένα είδος προοικονομίας, αφού και η χρήση αυτού του επιθέτου σε αυτό το σημείο προοικονομεί την ανάδειξη του πρίγκιπα Σενούσρετ σε νέο βασιλιά της Αιγύπτου.