Η εξομολόγηση της Νάντας από την Αίγυπτο

Όπως διαβάσατε, παιδιά, στον πρόλογο, με λένε Νάντα, που στα ελληνικά θα πει Δροσοσταλίδα. Στα παιδιά αρέσει να με φωνάζουν Δροσοσταλίδα. Ο δάσκαλος προτιμά το Νάντα, γιατί λέει πως δεν πρέπει να αλλάζουμε όνομα επειδή ξενιτευόμαστε. Φυσικά κι εγώ προτιμώ το Νάντα, αλλά δεν το ομολογώ. Θα σας πω με λίγα λόγια τη ζωή μου και πώς έφτασα να φοιτώ σ΄αυτό το καταπληκτικό ελληνικό σχολείο. Η καταγωγή μου, όπως διαβάσατε, είναι από την Αίγυπτο. Γεννήθηκα, όμως, στην Ελλάδα. Θα πείτε, πώς γίνεται αυτό. Όλα τα παράξενα σ΄αυτή τη ζωή γίνονται. Οι γονείς μου ζούσαν σ΄ένα χωριό της Άνω Αιγύπτου, το Ντεϊρούτ. Τι ζούσαν δηλαδή. Ψευτοζούσαν, μέσα στη φτώχεια. Ο πατέρας κουβαλούσε σακιά γεμάτα βαμβάκι σε μια βαμβακομηχανή. Η μητέρα καθάριζε σπίτια κι έτσι μπορούσαν να έχουν καθημερινά τα κουκιά τους και την ζεστή τους πίτα. Άλλα λογαριάζει, όμως, ο άνθρωπος κι άλλα του έρχονται. Όλη η σκόνη του βαμβακιού μαζεύτηκε στους πνεύμονες του πατέρα, αρρώστησε και πέθανε. Η μητέρα, έγκυος τότε, έπεσε σε μεγάλη απελπισιά. Επειδή όμως, ο θεός δεν αφήνει κανένα, μια αρχόντισσα Ελληνίδα, η κυρία Δημητρίου, έφευγε για την Ελλάδα οριστικά. Παιδιά δεν είχε, πήρε μαζί της τη μητέρα, που την γνώριζε χρόνια κι έτσι εγώ είδα το φως του κόσμου κάτω από έναν καταγάλανο ουρανό, σε ένα όμορφο μαιευτήριο, που όλα τα έξοδα τα πλήρωσε η άγια αυτή γυναίκα. Τα μάτια των νοσοκόμων είχαν στηλωθεί πάνω μου και μου έκαναν χαρές. Πρώτη φορά έβλεπαν ένα μαυράκι τόσο όμορφο. Η μητέρα, που είναι απλά μελαχρινή, τους εξηγούσε πως ο πατέρας μου ο συχωρεμένος, καταγόταν από το Σουδάν κι εγώ κληρονόμησα αυτό το κατάμαυρο χρώμα. Τότε ακόμα μέσα στη μωρουδίστικη κούνια μου χαιρόμουν με τα παιχνίδια που μου έκαναν όλοι. Τα δύσκολα θα έρχονταν αργότερα.

Η καλή κυρία Δημητρίου μάς παραχώρησε ένα δωμάτιο στο σπίτι της, στα βόρεια προάστια της Αθήνας. Η μητέρα ανέλαβε όλο το νοικοκυριό του τεράστιου αυτού σπιτιού. Στον πανέμορφο κήπο της έκανα τα πρώτα μου παιχνίδια. Κι όταν έφτασε η ώρα να πάω σχολείο, η κυρία Δημητρίου επέμενε να φοιτήσω στο πανάκριβο ιδιωτικό σχολείο, που είναι δίπλα στο σπίτι. Με αγάπησε σαν παιδί της. Αυτό βέβαια δεν συνέβη ούτε με όλα τα παιδιά, ούτε με όλους τους δασκάλους. Πάντα έβρισκαν κάποια πρόφαση να κάθομαι σ΄ένα θρανίο μόνη μου στο τέλος για να μη παραπονεθούν οι γονείς, όπως έλεγαν στη μητέρα. Αντέδρασα διαβάζοντας πολύ. Είμαι η πρώτη μαθήτρια της τάξης μετά τον Περικλή. Διαβάζω με πάθος. Μόνο άριστα παίρνω. Και όλοι οι γονείς απορούν μ΄αυτό. Τα βράδια η κυρία Δημητρίου κάθεται στην κουνιστή της πολυθρόνα κι εγώ της διαβάζω βιβλία. Σιγά-σιγά γνώρισα τους περισσότερους Έλληνες συγγραφείς.

Τώρα βρίσκομαι στην Στ΄ Δημοτικού. Έχουμε έναν καταπληκτικό δάσκαλο. Μια μέρα με ρώτησε τι ξέρω για την Αρχαία Αίγυπτο και του ομολόγησα πως γνωρίζω ελάχιστα πράγματα, σχεδόν τίποτα. Έμεινε για λίγο σκεφτικός κι αμέσως μας ανακοίνωσε την απόφασή του : Την τελευταία ώρα κάθε Παρασκευής θα την αφιερώναμε στην Αρχαία Αίγυπτο και θα έφερναν πληροφορίες όσα παιδιά ήθελαν !!!!!!! Όλα τα παιδιά δέχθηκαν πρόθυμα αυτή την πρόταση. Μόνο ένα αγόρι, ο Περικλής, μίλησε αγανακτισμένο:
-Δεν φτάνουν τα μαθήματα που έχουμε να έχουμε τώρα και τις μούμιες! Εγώ δεν θα φέρνω πληροφορίες!

Ο δάσκαλος δεν τον μάλωσε, δεν επέμεινε. Εξ άλλου είναι ο καλύτερος μαθητής της τάξης. Καλύτερος από μένα σε πολλά μαθήματα. Έμαθα πως οι γονείς του είναι από τους πλουσιότερους της πόλης. Δεν έρχεται με το λεωφορείο του σχολείου. Τον φέρνει ένα μεγάλο γυαλιστερό αυτοκίνητο!
-Τίποτα δεν είναι υποχρεωτικό. Είναι κάτι που θα γοητεύσει όλους, είπε με ήρεμη φωνή ο δάσκαλος . Λοιπόν θα σας δίνω ένα θέμα κάθε φορά και θ΄αρχίσετε την έρευνα.
Έτσι αρχίσαμε να εργαζόμαστε πάνω σε θέματα της Αρχαίας Αιγύπτου. Όλοι μαζί!

Συνεχίζεται...

Ιδέες για τα παιδιά:

1. Ζωγράφισε την Αίγυπτο
2. Ζωγράφισε τη Νάντα
3. Ζωγράφισε το δάσκαλο.

Το σχέδιο "Η τάξη της Νάντας" είναι της Σελήνης Γιουβανοπούλου.

Στέλνετε τα έργα σας στη γνωστή διεύθυνση:

Ελληνική Εταιρεία Μελέτης Αρχαίας Αιγύπτου.
Θεμιστοκλέους 69, Νέο Ψυχικό, 154.51.